Kancelaria czynna:
poniedziałek – sobota 8.00 – 9.00 i 17.00 – 17.30
w pierwsze piątki miesiąca tylko 17.00 - 17.30
w niedziele i święta - nieczynna
Tel. kom. 577 955 041
Tel. 83 343 36 96

Sakrament chrztu św. w naszej parafii jest udzielany w sposób uroczysty
o godz. 10.00:
- w II niedzielę miesiąca
- w I dzień świąt: Bożego Narodzenia i Wielkanocy

Chrzest zgłaszają rodzice dziecka w kancelarii parafialnej.
Spisanie aktu chrztu dokonuje się w tygodniu poprzedzającym chrzest.

Dokumenty potrzebne do zapisania dziecka do Chrztu:

1. Akt urodzenia dziecka
2. Świadectwo ślubu kościelnego rodziców dziecka jeśli ślub był poza parafią
3. Zaświadczenia od rodziców chrzestnych z ich parafii zamieszkania, że są katolikami wierzącymi i praktykującymi (kandydat na chrzestnego musi mieć skończone 16 lat życia i przyjęty sakrament bierzmowania)
4. z kompletem dokumentów udajemy się do kancelarii parafialnej

Zgodnie z zaleceniem Ks. Biskupa Ordynariusza rodzice i chrzestni mają obowiązek uczestniczyć w 4 katechezach chrzcielnych.

Katechezy dla rodziców i chrzestnych przed chrztem św. w Białej Podlaskiej:

Chrzest jest konieczny do zbawienia. W pierwszych wiekach był udzielany dorosłym wraz z Bierzmowaniem i Eucharystią. Owe sakramenty wtajemniczały kandydata w życie chrześcijańskie. Ustanowił go Chrystus i po swoim zmartwychwstaniu. Powierzył wraz z Ewangelią swojemu Kościołowi, gdy polecił Apostołom: „Idźcie na cały świat i nauczajcie wszystkie narody udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego” ( Mt 28, 19). Inne wzmianki biblijne: „Kto uwierzy i przyjmie chrzest będzie zbawiony” (Mk 16, 16); „Jeżeli ktoś się nie narodzi z wody i Ducha świętego, nie może wejść do królestwa Bożego” (J 3, 5).

Najstarsze wzmianki o udzielaniu chrztu znajdziemy już w Dziejach Apostolskich, gdzie apostołowie udzielają chrztu w imię Jezusa Chrystusa - tak tworzą się pierwsze wspólnoty chrześcijańskie. W pierwszych wiekach sakramentu chrztu udzielano wyłącznie dorosłym, którzy pragnęli zostać chrześcijanami. Miał być to wybór świadomy i dobrowolny. Kandydaci (katechumeni) zgłaszali się przez tzn. poręczycieli, którzy przedstawiali wspólnocie kandydata. Następnie następowało badanie kandydata z wiedzy i moralności chrześcijańskiej. Następnie wspólnota wyznaczała osoby, które miały przez trzy lata podczas okresu próby - katechumenat - pomóc kandydatom poznawać prawdy wiary i przypatrywano się życiu moralnemu kandydatów. Gdy stwierdzono, że kandydat posiada odpowiednie kwalifikacje w zakresie doktryny i moralności, w Wielką Sobotę udzielano chrztu. Osoby przygotowujące zaświadczały o kandydatach i zostawały rodzicami chrzestnymi. Mniej więcej od VI wieku Kościół pod wpływem rodziców zgodził się na praktykę chrztu dzieci - ale z wyraźnym zaznaczeniem ze chrzci się w wierze rodziców oraz, że to rodzice i chrzestni przekażą wiarę dziecku.

W Katechizmie Kościoła Katolickiego (1213) czytamy:
„CHRZEST ŚWIĘTY jest fundamentem całego życia chrześcijańskiego, bramą życia w Duchu i bramą otwierającą dostęp do innych sakramentów. Przez chrzest zostajemy wyzwoleni od grzechu i odrodzeni jako synowie Boży, stajemy się członkami Chrystusa oraz zostajemy wszczepieni w Kościół i stajemy się uczestnikami jego posłania. Chrzest jest sakramentem odrodzenia przez wodę i w słowie”.

Chrzest jest początkiem nowego życia – życia we wspólnocie z Jezusem i z wszystkimi, którzy w Niego wierzą. Na znak zapoczątkowania czegoś nowego otrzymujący chrzest zostaje nazwany po imieniu. Przynajmniej jedno z imion nadawanych swojemu dziecku winno być imieniem jakiegoś świętego lub błogosławionego, aby miało ono swojego patrona i orędownika u Boga. Nadając święte imię swojemu dziecku, rodzice świadczą w ten sposób o swojej świadomej przynależności do Kościoła.

CO DAJE NAM CHRZEST:

1. gładzi grzech pierworodny
2. czyni z ochrzczonego „nowe stworzenie” (sakrament nowego narodzenia)
3. daje nam życie Boże, czyni nas dziećmi Bożymi
4. włącza do wspólnoty Kościoła
5. wyciska niezatarte duchowe znamię
6. jest konieczny do zbawienia, otrzymania wielorakich łask
7. otwiera drogę do przyjęcia pozostałych sakramentów

Udzielającym chrztu w zwyczajnych wypadkach jest biskup, kapłan i diakon. W niebezpieczeństwie śmierci i w nadzwyczajnych sytuacjach ochrzcić może każdy, nawet niewierzący, byle by miał intencję, tzn. chciał naprawdę ochrzcić i umiał to zrobić. Często zdarza się, że udziela się tzw. chrzest z wody i czyni to pielęgniarka w szpitalu. Do chrztu św. wystarczy zwykła woda, którą trzy razy polewamy głowę dziecka i wypowiadamy słowa: „N (imię dziecka) - Ja Ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen”.

Obowiązki rodziców naturalnych wynikające z faktu chrztu ich dziecka:

1. przekazanie dziecku podstawowych prawd wiary i zasad moralności
2. nauczenie modlitwy i uczestnictwa we Mszy świętej
3. posyłanie na lekcje religii
4. przygotowanie do sakramentów: Spowiedzi, Komunii św. i Bierzmowania
5. wprowadzenie w dojrzałe i odpowiedzialne życie chrześcijańskie
6. wybranie dziecku imię w duchu chrześcijańskim

„Kiedy Apostołowie w Jerozolimie dowiedzieli się, że Samaria przyjęła słowo Boże, wysłali do niej Piotra i Jana, którzy przyszli i modlili się za nich, aby mogli otrzymać Ducha Świętego. Bo na żadnego z nich jeszcze nie zstąpił. Byli jedynie ochrzczeni w imię Pana Jezusa. Wtedy więc wkładali Apostołowie na nich ręce, a oni otrzymywali Ducha Świętego”
(Dz 8,14-17).

Bierzmowanie jest to sakrament, w którym Duch Święty umacnia chrześcijanina, aby wiarę swoją mężnie wyznawał, bronił jej i według niej żył.

Dokumenty potrzebne do sakramentu Bierzmowania:

1. Metryka chrztu
2. Zaświadczenie o uczestnictwie w katechezie szkolnej lub ostatnie świadectwo katechizacji,
3. W przypadku osób starszych - świadectwo ukończenia katechizacji szkolnej

Modlitwa o siedem darów Ducha Świętego ma swoje biblijne źródło.
Są nim słowa proroka Izajasza:
I wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści się odrośl z jego korzeni.
I spocznie na niej Duch Pański, duch mądrości i rozumu,
duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Pańskiej
(Iz 11,2)

Mamy nieskończenie wiele darów Ducha Św. Do głównych darów należy wymienić:

1. Mądrości
2. Rozumu
3. Rady
4. Męstwa
5. Umiejętności
6. Pobożności
7. Bojaźni Bożej

Sakramentu bierzmowania udziela się przez namaszczenie krzyżmem na czole, którego dokonuje się wraz z nałożeniem ręki, i wypowiedzenie słów: „Przyjmij znamię daru Ducha Świętego”. Krzyżmo to olej zmieszany z balsamem poświęcony przez biskupa diecezjalnego w Wielki Czwartek podczas Mszy krzyżma. Zwyczajnym szafarzem sakramentu bierzmowania jest biskup. Owocem sakramentu bierzmowania jest pełne wylanie Ducha Świętego, jakie niegdyś w dniu Pięćdziesiątnicy stało się udziałem Apostołów. Bierzmowanie przynosi zatem wzrost i pogłębienie łaski chrzcielnej, to znaczy:

1. głębiej zakorzenia w Bożym synostwie (zob. Rz 8,15);
2. ściślej jednoczy z Chrystusem;
3. pomnaża dary Ducha Świętego;
4. udoskonala więź z Kościołem;
5. udziela specjalnej mocy Ducha Świętego do szerzenia i obrony wiary słowem i czynem, do mężnego wyznawania imienia Chrystusa oraz do tego, by nigdy nie wstydzić się Krzyża;
6. bierzmowanie podobnie jak chrzest wyciska w duszy chrześcijanina duchowe znamię, czyli niezatarty charakter. Dlatego ten sakrament można przyjąć raz w życiu. (KKK 1302-1303, 1317; KKKK 268)

Sakrament bierzmowania w naszej Parafii jest udzielany uczniom klas trzecich gimnazjum. Dorosłych, którzy nie przyjęli jeszcze tego sakramentu, a chcą to uczynić prosimy, by zgłaszali się w kancelarii parafialnej.

Przygotowanie do przyjęcia sakramenty bierzmowania w naszej parafii odbywa się zgodnie z zaleceniami dokumentów Kościoła, poprzez:

1. Systematyczne zgłębianie swojej wiary: codzienna modlitwa, coniedzielna Eucharystia, systematyczna spowiedź., czytanie prasy i książki katolickiej.
2. Gorliwy udział w katechezie szkolnej.
3. Udział we wszystkich parafialnych spotkaniach kandydatów do bierzmowania.

Sakrament bierzmowania wraz ze chrztem i Eucharystią należy do sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego, dlatego przyjęcie tego sakramentu jest konieczne jako dopełnienie łaski chrztu.

Chrystus Pan obiecał swoim uczniom, że Duch Święty będzie ich wspomagał, aby także wobec prześladowców dawali świadectwo nieugiętej wiary. W dzień przed swoją męką obiecał Apostołom, że ześle od Ojca Ducha prawdy, który pozostanie z nimi na zawsze. Wreszcie po swoim zmartwychwstaniu Chrystus obiecał, że wkrótce ześle na nich Ducha Świętego, który napełni ich mocą i uczyni Jego świadkami:„Gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami” (Dz l ,8).

Rzeczywiście w święto Pięćdziesiątnicy Duch Święty w cudowny sposób zstąpił na Apostołów zgromadzonych na modlitwie wraz z Maryją, Matką Jezusa i uczniami. Zostali oni wtedy tak napełnieni Duchem Świętym, że obdarzeni mocą Bożą zaczęli głosić wielkie dzieła Boże. Piotr Apostoł uznał Ducha Świętego, który w ten sposób zstąpił na nich, za dar epoki mesjańskiej. Wówczas zostali ochrzczeni ci, którzy uwierzyli w naukę Apostołów. Otrzymali oni również dar Ducha Świętego. Od tego czasu Apostołowie, wypełniając wolę Chrystusa przez wkładanie rąk, udzielali neofitom daru Ducha Świętego.

Przygotowanie kandydatów
Według nauki Kościoła, przygotowanie do bierzmowania powinno mieć na celu doprowadzenie ochrzczonego do głębszego zjednoczenia z Chrystusem, do większej zażyłości z Duchem Świętym, Jego działaniem, darami i natchnieniami, aby mógł lepiej podjąć apostolską odpowiedzialność życia chrześcijańskiego. Katecheza przed bierzmowaniem powinna także starać się obudzić zmysł przynależności do Kościoła Jezusa Chrystusa, zarówno do Kościoła powszechnego, jak i wspólnoty parafialnej. Na tej ostatniej spoczywa szczególna odpowiedzialność za przygotowanie kandydatów do bierzmowania.

Ponieważ chrzest święty udzielany jest dzieciom, stąd przygotowanie do I Komunii świętej, a szczególnie do bierzmowania, daje tę wielką szansę, aby młody chrześcijanin mógł przebyć konieczną drogę wdrożenia w życie dojrzałych chrześcijan. Dlatego biskupi w wielu diecezjach polskich, aby umożliwić młodzieży przejście procesu duchowej formacji, przesunęli czas udzielania bierzmowania na trzecią klasę szkoły gimnazjalnej.

W procesie formacyjnym istotną rolę mają do wypełnienia: rodzina, kapłan, katecheci oraz wspólnota parafialna. Dokumenty Kościoła jednak zasadniczo obowiązek przygotowania do bierzmowania kładą na parafię, a więc kapłanów, katechetów i wiernych, gdyż we wspólnocie z nimi kandydaci do bierzmowania mają możliwość doświadczenia życia Chrystusowego Kościoła.

Kandydat do bierzmowania wybiera również sobie nowe imię, które winno być nośnikiem pewnego posłannictwa, jakie pragnąłby wypełniać w swoim życiu. Sprawę wyboru imienia winien omówić z kapłanem lub ze swoim katechetą, lub animatorem.

Świadek bierzmowania
Poszczególnym bierzmowanym zwykle towarzyszy świadek, który przygotowuje ich do przyjęcia sakramentu, przedstawia szafarzowi bierzmowania do namaszczenia krzyżmem, a potem pomaga w wiernym wypełnianiu przyrzeczeń złożonych na chrzcie, zgodnie z natchnieniami Ducha Świętego, którego otrzymali. Ze względu na współczesne warunki pastoralne wypada, aby chrzestny, jeżeli może być obecny, był także świadkiem bierzmowania. W ten sposób jaśniej zaznacza się związek między chrztem i bierzmowaniem, a funkcje i obowiązki chrzestnego mogą być spełnione w sposób bardziej skuteczny.Nie wyklucza się jednak możliwości wybrania osobnego świadka bierzmowania.

Świadek bierzmowania winien odznaczać się następującymi przymiotami:

1. być wystarczająco dojrzały do spełniania tego obowiązku (ukończony 16 rok życia)
2. być wierzącym i praktykującym katolikiem
3. należeć do Kościoła katolickiego i przyjąć trzy sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego: chrzest, bierzmowanie i Eucharystię,
4. nie być wykluczonym przez prawo od czynności w aktach kościelnych.

Szafarz bierzmowania
Właściwym szafarzem sakramentu bierzmowania jest biskup. Zwykle on sam udziela tego sakramentu, aby wyraźniej występował jego związek z pierwszym zstąpieniem Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy, kiedy to Apostołowie napełnieni Duchem Świętym sami przekazywali Go wiernym przez włożenie rąk.

Informacje dla narzeczonych przygotowujących się do sakramentu małżeństwa
Pierwsze spotkanie w kancelarii parafialnej

1. Fakt zawarcia małżeństwa należy zgłosić nie później niż 3 miesiące przed planowanym ślubem.
   Na piersze spotkanie w kancelarii parafialnej należy przynieść:
   1. Metrykę Chrztu Św. (jest ważna 3 miesiące)
   2. Rok i parafia przyjęcia I Komunii Świętej
   3. Zaświadczenie o Bierzmowaniu
   4. Dowód osobisty
   5. Świadectwo ostatniego roku katechizacji szkolnej
   6. Zaświadczenie kontraktu cywilnego (jeżeli ślub cywilny miała miejsce wcześniej w Urzędzie Stanu Cywilnego)
   7. Zaświadczenie u USC - przy zawieraniu ślubu konkordatowego (zaświadczenie jest ważne 3 miesiące)
   8. Świadkowie, mieszkający na terenie innej parafii dostarczają zaświadczenia od swoich duszpasterzy, iż mogą uczestniczyć w sakramencie małżeństwa
2. Fotograf i kamerzysta powinien legitymować się przygotowaniem liturgicznym
3. Obowiązuje strój zakrywający ramiona i kolana

1. Narzeczeni mają dopilnować właściwego czasu wygłoszenia ich zapowiedzi o zamiarze zawarcia związku małżeńskiego. Zapowiedzi są wygłaszane w parafiach przynajmiej miesiąc przed ślubem.

1. Uzupełnienie potrzebnych dokumentów (zaświadczenie narzeczonych o odbytych konferencjach przedmałżeńskich, zaświadczenie z poradni małżeńskiej, zaświdczenie o spowiedzi przedślubnej, dokument stwierdzający wygłoszone zapowiedzi).
2. Omówienie liturgii Mszy Świętej z uwzględnieniem Sakramentu Małżeństwa
3. Omówienie dekoracji kościoła (tylko żywe kwiaty) i postaw chrześcijanskich związanych z uroczystością weselną

Ze względu na konieczność utrzymania porządku na placu kościelnym prosimy, zadbać - aby nie sypano przed światynią (kwiatki, ryż, konfetti),

Katolicka Poradnia Rodzinna
Przy parafii pw. Narodzenia NMP w Białej Podlaskiej, ul. Brzeska 33A
Poniedziałek - 16.00 - 18.00
Wtorek - 16.00 - 19.30
Konferencja dla zgłaszających się po raz pierwszy
Wtorek - 18.45
Bezpłatne porady prawnika w każdy czwartek o godz. 15.00 (510 490 821)
Dni Skupienia dla Narzeczonych w Sanktuarium Matki Bożej Leśniańskiej - Opiekunki Podlasia

HARMONOGRAM KATECHEZ DLA NARZECZONYCH (KURS PRZEDMAŁŻEŃSKI) BIAŁA PODLASKA

„Jezus rzekł: Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym ciałem. A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało. Co więc Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela” (Mt 19, 5-6). „Przymierze małżeńskie, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę, całego życia, skierowaną ze swej natury na dobro małżonków oraz do zrodzenia i wychowania potomstwa, zostało między ochrzczonymi podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu”. (KPK 1055,1). Małżeństwo będące głęboką wspólnotą życia i miłości nie jest instytucją czysto ludzką. Sam bowiem Bóg jest jego twórcą, gdyż stworzył człowieka z miłości i powołał go także do miłości trwałej i nieodwołalnej. Od samego początku Pan Bóg ustanowił małżeństwo jako trwały i nierozerwalny związek mężczyzny i kobiety. Według słów Chrystusa Pana, sam Bóg ich łączy: „Co więc Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela”. Małżeństwo jako związek mężczyzny i kobiety został podniesiony przez Chrystusa do godności sakramentu. Przez ten sakrament chrześcijańscy małżonkowie stają się znakiem tajemnicy jedności i płodnej miłości, łączącej Chrystusa z Kościołem i w tej tajemnicy uczestniczą (por. Ef 5,32). Małżeństwo jako sakrament powstaje poprzez zawarcie umowy małżeńskiej, czyli przez nieodwołalną zgodę obojga małżonków, w której oddają się oni sobie i przyjmują wzajemnie. Całkowitej wierności małżonków, a także nierozerwalności węzła małżeńskiego, wymaga zarówno szczególna wspólnota mężczyzny i kobiety, jak również dobro dzieci. Autentyczna, prawdziwa miłość małżeńska z natury swojej nastawiona jest na zrodzenie i wychowanie potomstwa. Wypowiada się w dziecku. Dzieci są owocem miłości rodziców i „są najcenniejszym darem małżeństwa", a „rodzicom przynoszą najwięcej dobra” (KDK 50). Innym celem małżeństwa jest doprowadzenie do pełnego rozwoju i dojrzałości miłości między małżonkami, a także wzajemna pomoc w dążeniu do świętości i dojrzałości chrześcijańskiej.

Teologia i znaczenie małżeństwa:
Małżeństwo to przymierze, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury na:
- dobro małżonków
- na zrodzenie i wychowywanie potomstwa.
Zawierane między ochrzczonymi zostało podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu. Sakrament małżeństwa udziela łaski miłowania się wzajemnie tą miłością, jaką Chrystus umiłował Kościół. Łaska sakramentu udoskonala zatem ludzką miłość małżonków, umacnia ich nierozerwalną jedność na drodze do życia wiecznego. Ponieważ małżeństwo jest w Kościele stanem publicznym, dlatego powinno być zawierane publicznie w ramach celebracji liturgicznej i wobec zgromadzenia wiernych.

Do istotnych cech (przymiotów) małżeństwa należy:
- jedność,
- nierozerwalność,
- otwartość na przyjęcie dzieci.
Osoby rozwiedzione zawierające nowy związek nie są wyłączone z Kościoła, ale nie mogą przystępować do Komunii świętej. Powinni prowadzić życie chrześcijańskie bez ponownego związku i wychowywać swoje dzieci w wierze. Chrześcijański dom rodzinny jest miejscem, gdzie dzieci otrzymują nauczanie wiary, i dlatego słusznie nazywa się go „Kościołem domowym” , wspólnotą łaski i modlitwy, szkołą cnót ludzkich i miłości chrześcijańskiej.

Dokumenty potrzebne do załatwiania Pogrzebu Katolickiego

1. O śmierci należy powiadomić miejscowych duszpasterzy lub zarządcę cmentarza parafialnego przed załatwieniem wszelkich formalności w zakładzie pogrzebowym – wtedy bliższe informacje.
2. Rodzina powinna zadbać o to, aby chory pojednał się z Bogiem przed śmiercią – nie odkładać przyjęcia sakramentu chorych na ostatnią chwilę bo jest to sakrament dla żyjących, umacnia w cierpieniu i toruje drogę do nieba.
3. Akt zgonu z USC, po wpisaniu do księgi zmarłych w parafii do zwrotu, a także karta zgonu jako dokument konieczny do pochowania na parafialnym cmentarzu.
4. Dokument potwierdzający przyjęcie sakramentu chorych i wiatyku (Komunii świętej), jeśli zgon nastąpił poza parafią lub w szpitalu (wystawia je kapelan szpitala).

Katechizm naszego Kościoła uczy nas, że: „w śmierci, będącej rozdzieleniem duszy i ciała, ciało człowieka ulega zniszczeniu, podczas gdy jego dusza idzie na spotkanie z Bogiem”. Oznacza to, że śmierć nie jest absolutnym końcem ludzkiego życia. Może być traktowana najwyżej jako kres jednego z jego etapów, na podobieństwo narodzin człowieka, będących zakończeniem życia płodowego, a zarazem – początkiem istnienia poza łonem matki. Raz zaistniałe życie człowieka nigdy nie zostanie unicestwione, chociaż podlega różnym przemianom. Jest o tym mocno przekonany Kościół, który modli się: „albowiem życie Twoich wiernych, o Panie, zmienia się, ale się nie kończy, i gdy rozpadnie się dom doczesnej pielgrzymki, znajdą przygotowane w niebie wieczne mieszkanie” (Prefacja o zmarłych). Z tak silną wiarą winniśmy przeżywać każdy chrześcijański pogrzeb, osoby nam bliskiej czy znanej. Obrzędy pogrzebowe przewidują kilka form liturgii np.: Msza św. lub bez niej (w zależności od poziomu religijnego zmarłego i okoliczności jego śmierci).

Ze względu na wyjątkowy charakter sprawy, można go zgłaszać poza godzinami kancelaryjnymi.